Klunzigheid, je zal het maar missen!
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
14 Juni 2014 | Duitsland, Keulen
Voor de derde keer logeerden we in grote getalen bij de zeer gastvrije ouders van een vriendin in Bolsward. Waar toevallig ook de start van de Elfstedentocht was. We zijn precies twaalf uur onderweg geweest om 240 kilometer te fietsen. Met natuurlijk een flinke lunchpauze tussendoor, want zonder macaroni halen we de finish niet.
Niet zo gek dat we na die dag helemaal verrot waren. Dezelfde avond zijn we nog terug naar het Westland gereden met de auto.
Dinsdag had ik vrij genomen van mijn werk. Met mijn vooruitziende blik had ik wel in de gaten dat op maandagavond nog terug naar Duitsland gaan, misschien geen goed idee was. Dus kreeg ik de gelegenheid om het mooiste meisje ter wereld te ontmoeten!
Jazz heet ze, en ze is al ruim een week oud. We hebben enorm gelachen toen we haar luiers gingen vergelijken met die van Ed. Wat is Edwin dan groot ineens! Ook kleine broertjes worden dat natuurlijk uiteindelijk.
Dinsdagavond vertrok ik weer richting Duitsland. Ik pakte mijn tas, nog even snel de oplader van mijn telefoon en dan is het eigenlijk haasten om de trein naar Venlo nog te halen, wat op het nippertje nog is gelukt!
Eenmaal op Venlo is er tijdens de storm van maandagavond de bliksem in het treinverkeer van Duitsland geslagen. Er rijdt helemaal niets meer! Dus moet ik met de bus naar Mönchengladbach, die daar veel langer over doet. Gelukkig heb ik daardoor alle tijd om het nieuwe boek van Jonas Jonasson uit te lezen. Mam! Je krijgt hem weer van me terug! Samen met een boek van Karin Slaughter en een boek van Stieg Larsson die ik ook nog even snel uit de kast heb meegegrist voordat ik wegging (a) sorry.
Op Mönchengladbach rijdt er ook geen trein. Bovendien heeft daar al het personeel een vrije avond genomen en het enige alternatief is het nemen van een (dure) taxi. Gelukkig verschijnt er een engel in de vorm van een Pakistaanse jongen, die weer een Idiaanse vriend heeft met een auto! Ze gaan naar Düsseldorf. En hoewel Düsseldorf geen Keulen is, hoop ik dat er op Düsseldorf misschien wel een trein rijdt... of iets anders met wielen wat me dan naar Keulen kan brengen.
Dus stap ik in een Volkswagentje met twee Pakistanen en een Letlander (die in Nederland gestudeerd heeft en de hele dag onderweg is geweest voor een sollicitatie in Nederland) en we gaan onderweg.
Nu kunnen Pakistanen\Indiers blijkbaar geen auto rijden, want hij reed 90 km per uur op een snelweg zonder snelheidslimiet. Nadat ik me daar een tijdje over frustreer en angstig auto's heel snel zie passeren, vraag ik hem beleefd of er een reden voor is dat hij zo langzaam rijdt. Hij zegt van niet, verontschuldigt zich en trapt vervolgens het gas in.
En zo naderen we langzaam Düsseldorf, waar ik pas echt kan zien hoe de storm hier heeft toegeslagen. Bomen zijn finaal uit de grond gerukt, takken zijn afgebroken. Om een stadsparkje hangen rode linten, er moet nodig opgeruimd worden. Op het nieuws later hoorde ik dat zelfs het leger erbij aan het helpen is geweest!
Bij het station zetten ze ons af en willen ons geld niet accepteren. Ik ben ontroerd. Zeker wanneer er vlak nadat we aangekomen zijn, rook uit de motorkap komt door overhitting. Dieptriest! Al ben ik erg blij dat het pas in Düsseldorf gebeurde en niet op de verlaten snelweg.
Ik neem een taxi op kosten van DB (Deutsche Bahnhof) en rijd dan eindelijk naar Keulen.
In de taxi slaat bij mij de bliksem in. Ik probeer me voor de geest te halen of ik mijn sleutels van thuis wel meegenomen heb. GOD O GOD HEB IK MIJN SLEUTELS?!?!?!
Niet dus. En even is daar paniek. Ben ik straks in Keulen, kan ik mijn eigen huis niet in! De reserve sleutel heb ik toevallig een week geleden uit de geul boven mijn deur weten te vissen en heb ik daarna netjes in een laatje opgeborgen. Hoe kan ik toch zo stom zijn!
Nouja, gedane zaken nemen geen keer. Ik weet toevallig nog een leuk hostel te vinden waar ik kan slapen (dankzij het fantastische teamweekend met de volleybal) en bel mijn moeder, die de sleutels inderdaad aan het haakje ziet hangen.
' nee mam, je hoeft ze echt niet nu nog te komen brengen, maar bedankt hoor!'
Zo lief dat dat het eerste was wat je zei! Ik voelde me direct beter. Maar dat versturen met de post naar mijn werk was echt wel een grandioos idee!
Dus daar was ik dan. In Keulen, met een tas bomvol boeken en toevallig nog een schone onderbroek. In een winkel koop ik een tandenborstel en als handdoek gebruik ik een extra hoeslaken van het hostel.
Woensdag moest ik werken tot een uur of twee en ben daarna met mijn hoofd op mijn tas gaan slapen in het gras langs de Rijn. De zon scheen en ik was gewoon nog moe van het fietsen denk ik.
Ik had alle tijd om eens even rustig een wesp\bij (wats the difference?) te bestuderen die hard werkend van bloemetje naar bloemetje ging.
Helaas werd mijn rust verstoord door een neger. Ik was net overeind gekomen met het idee om eens een ijsje te gaan eten, toen de man me herkende. Herkende... maar ik hem niet! Hij toont me zijn hostelpasje en zegt dat hij met mij een kamer deelt (Ik slaap op een zespersoonskamer, die was het goedkoopst). Hij is werkloos, heeft een tijd in Nederland gewoond (dus we stappen over op het Nederlands) en vraagt wat ik doe.
En ik ben me ondertussen aan het bedenken dat ik het echt geen prettig idee vind dat ik met die man op een kamer slaap! Gelukkig slapen er nog 4 andere mensen ook, maar toch.
Ik zeg tegen hem dat ik net van plan was om ijs te gaan eten en wens hem nog een goede dag. Waarop hij bijna in staat is om het ijs voor me te gaan halen, maar wat ik beleefd weiger. Snel ben ik ervandoor.
Het laatste nachtje in het Hostel heb ik goed doorstaan, op mijn werk zijn de sleutels gearriveerd en dit blogje schrijf ik vanuit mijn kamer, waar ik eindelijk internet heb! Dus skypen is weer mogelijk! Voor wie dat wil natuurlijk.
Home sweet home!!!
-
14 Juni 2014 - 21:26
Roely:
Marjolein!! wow. Wat een avontuur zeg en dat allemaal na het avontuur in Friesland. Leuk dat je over mn ouders zo lief schrijft:) Je zult inderdaad wel kapot zijn na wat je allemaal beleefd hebt. Ik ben erg benieuwd naar je leventje in Keulen. Ga snel plannen wanneer ik langs kan komen! Tot snel en pas goed op jezelf:) -
14 Juni 2014 - 22:54
Marjolein Prins:
Ja Roely! Ik ga NU reageren op de datumprikker. Ik vind het echt heel leuk dat jullie langskomen. En ja je ouders zijn echt heel tof, dat moest ik natuurlijk wel even vermelden! Hahah ik pas op mezelf, jij ook he! En ik heb ook Skype nu, kunnen we de hele dag aan laten staan terwijl we de was doen, keuken schrobben, tafel dekken (onee dan staat ie in de weg) :H
Tot snel ;) -
15 Juni 2014 - 13:34
Marcella:
Marjolein wat een verhaal weer! We weten kennelijk de helft niet van je avonturen. Dus bedankt voor dit reisverslag. Nu je terugleest.. denk je dat die Pakistaan maar 90 reed op de snelweg omdat zijn autootje waarschijnlijk niet harder kon? En dat hij, om indruk op je te maken, extra gas heeft gegeven? En dat, heel misschien, zijn autootje naar de vaantjes is omdat hij zijn motor heeft opgeblazen? Hahahahahaha, erg grappig. -
15 Juni 2014 - 13:52
Marjolein Prins:
Ja dat had ik me ook al bedacht...wrijf het er nog maar even in! Aan de andere kant heb ik hem niet gevraagd of hij harder kon rijden.. ik heb hem gevraagd of er een reden was waarom hij zo langzaam reed. Blijkbaar was er dus een goede reden voor. In plaats van dat hij dat gewoon even zegt! -
15 Juni 2014 - 23:09
Hester:
Haha! nou eind goed al goed :-p
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley