Verandering zit in een klein hoekje

Sinds ik terug ben van mijn reizen naar Nepal en Sulawesi, ben ik weer doorgegaan met het leven zoals het was van voor ik wegging. Werken in de gehandicaptenzorg bij het Westerhonk, waar ik per december een 24 uur contract kreeg. Niet verkeerd als je erbij stilstaat dat ik daar eigenlijk geen opleiding voor gevolgd heb.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer had verwacht een leuke voltijd baan als fysiotherapeute te vinden. Ik dacht er ook niet veel meer over na. Ik heb het naar mijn zin op mijn werk en ben vooral veel bezig met leuke dingen doen!

Zo heb ik bijvoorbeeld gisteren nog deelgenomen aan de mud masters race bij het haarlemmermeer, hartstikke gaaf! 12 km door de modder banjeren is echt mijn idee van vermaak. Vandaag vervolgens een concert kunnen geven in de Doelen met Honsels harmonie voor een bijna uitverkochte zaal. Jaaaa kicke! Ik weet het! En ik geniet met volle teugen... vooral als ik s middags met vriendinnen op het terras zit met bier en bitterballen.
En s avonds natuurlijk bij vrienden op de bank met een goeie disneyfilm: the princess and the frog.
Voor wie hem nog niet gezien heeft, ga hem alsjeblieft kijken, hij is echt heel erg leuk!

Maar wat ik dus wil zeggen... ik heb het naar mijn zin! Ik ben gelukkig, ik leef, ik kom niks tekort..

Behalve dan dat ik soms op mijn werk bedenk dat ik dit niet de rest van mijn leven wil blijven doen.. luiers verschonen, een huishouden draaien voor mensen die dat zelf niet goed kunnen. Het werken met mensen is geweldig en blijft ook een uitdaging, maar mijn huidige werk is niet waarvoor ik geleerd heb.
Snel duw ik die gedachte van me af en richt me op al het leuks wat ik doe. Maar toch...

Ruim een week geleden op maandag verscheen er een mailtje in mijn inbox, van Fysiovacature. Beste mevr Prins, er is zojuist een vacature geplaatst die aan uw eisen voldoet.
Fysiotherapeut gezocht, voltijd, starter! Locatie: Duitsland.
Een mailtje en een belletje later, zit ik op de donderdagochtend in de auto op weg naar Duitsland voor een sollicitatiegesprek.

Ga ik naar Duitsland?! Dezelfde donderdag stuur ik mijn ontslagbrief naar mijn werk bij het Westerhonk, om in april de mogelijkheid te hebben te starten bij mijn nieuwe werk.
Raar maar waar.

Terug op de fiets uit Delft zojuist vraag ik me af of ik de juiste beslissing maak.
Zoals in de film wens ik aan de sterren: laat me overal zo gelukkig zijn als hier? Alsjeblieft? Als ik even later op de fiets bijna over een kikker heen rijd, schiet ik in de lach en weet ik het zeker. Soms moet je gewoon een kans grijpen waar hij ligt, al weet je niet waar je uitkomt en goed wat je achterlaat.

En dan is het natuurlijk wel een gelukje dat Duitsland maar drie uurtjes rijden is en jullie ook altijd van harte welkom zijn om daar eens een kijkje te komen nemen!

Mijn volgende verhaal schrijf ik misschien wel vanuit Duitsland! Ik ga jullie missen hoor!!