Sinterklaas, jam en nieuwe huisgenoten
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
11 Augustus 2013 | Nepal, Kathmandu
Sinterklaas arriveert vroeg dit jaar! In de vorm van een enorme berg geld van mijn oma, gestort op mijn rekening.
En dat is mooi, want daarvan kan ik: po-stoelen, luiers, speelgoed, kasten, aangepaste stoelen, meer speelgoed, nog meer speelgoed, kleding, schoenen....etcetcetc kopen.
De moeders waren bijna in tranen toen ik ze geld gaf voor een nieuwe po-stoel. 30 euro is hier een heel dik maandsalaris!
Volgende week ga ik met Lina op huisbezoek bij mensen om te zien wat ze nodig hebben.
Ik kwam er trouwens achter dat Lina als bijbaantje fotomodel is. Er hangen enorme posters van haar op de gebouwen vlakbij Durbar Squire en zelfs in Patan!
Ze schept er niet over op en even denk ik dat ik het verkeerd heb gezien.. maar ze is het echt.
Hoewel ze makkelijk een fulltime carriere had kunnen hebben als fotomodel, heeft ze ervoor gekozen om als fysiotherapeut met de kinderen te blijven werken. Ik vind het heel bewonderenswaardig. Vooral omdat je hier als fysio geen ruk verdient.
Vandaag heb ik zelf jam gemaakt! Mangojam om precies te zijn. De jam die ik hier namelijk bij mn ontbijt krijg is absoluut niet te eten. Het wordt geimporteerd vanuit India en is echt chemisch. Ik kan er met mijn hoofd niet bij, want de Nepalezen telen zelf ontzettend veel fruit en hebben ook aan suiker geen tekort. Dus ze hebben geen reden om niet zelf jam te maken!
Maarja, als ik dat zo hard van de daken kan schreeuwen, moet ik wel eerst bewijzen dat het echt zo makkelijk is.
Dus ga ik de stad in om mango's en suiker te halen... en stiekem ben ik ook op zoek naar een weckpot. Dus ik struin gezellig door de straten en het duurt niet lang voor er een Nepalees naast me komt lopen. Hij laat zich niet wegsturen dus laat ik hem meelopen en vertel waarnaar ik op zoek ben: weckpotten. Heeeeel behulpzaam stuurt hij me allerlei straten in en loopt hij met me mee. Ondertussen borrelt er een lach in me op, want de Nepalezen zijn hier nooit zonder reden zo behulpzaam. Als hij echt denkt dat hij wat van me krijgt kan hij mooi de pot op!
De weckpotten zijn onvindbaar, gelukkig is de suiker snel gevonden. Dan komt het moment dat hij vraagt of ik rijst voor hem wil kopen zodat zijn grote hongerige familie kan eten, maar ik weet wel beter. In werkelijkheid verkoopt hij de zak rijst gewoon weer terug aan de winkelier, zodat ze er allebei wat geld aan overhouden.
' Jammer joh... probeer het maar bij de volgende toerist.' Hij loopt weg. 'En zoek in vredesnaam een echte baan!' roep ik hem nog achterna.
Anderhalf uur later ben ik de trotse fabrikant van drie potten mangojam. Ik heb eigenlijk pas de helft van alle ingredienten gebruikt, maar mn potten waren op. Beetje jammer.
Het is dus echt zo gemakkelijk.... misschien is het openen van een jamfabriek hier wel een hele slimme zet!
Deze week zijn er twee huisgenoten vertrokken en heb ik er twee nieuwe voor in de plaats gekregen. Ik zit hier echt nooit alleen!
Gelukkig is een van de twee nieuwe huisgenoten een gezellige meid van 26 genaamd Danielle, waarmee ik vrij vaak in de kroeg te vinden ben.
De andere huisgenoot heeft een Bhoeddistische naam die ik vergeten ben.. Alwani denk ik. Ze is een bijzondere vrouw van 65, die het de eerste dag al klaarspeelde om zichzelf op te sluiten in de badkamer en vergeet om de wc door te trekken.
Wel is ze zo slim geweest om eten uit het vliegtuig mee hier naartoe te nemen en in te vriezen, dan hebben we als er een aardbeving is tenminste nog te eten!
Al dat komen en gaan van mensen doet me beseffen dat ik hier al ruim twee maanden ben. Nu nog maar 20 dagen voor vertrek naar Indonesie! Dat gaat snel!
Mijn moeder komt de laatse week van september naar Indonesie. Kunnen we samen nog even van de vakantie genieten! Ik heb er echt enorm veel zin in.
En hoewel ik de afgelopen paar maanden enorm heb verlangd naar thuis af en toe, moet ik er eigenlijk nog niet aan denken om daadwerkelijk terug naar huis te gaan.
Gek is dat.
Zoals Claudia de Breij dat zegt: ' Ik mis je zo graag...'
En dat is mooi, want daarvan kan ik: po-stoelen, luiers, speelgoed, kasten, aangepaste stoelen, meer speelgoed, nog meer speelgoed, kleding, schoenen....etcetcetc kopen.
De moeders waren bijna in tranen toen ik ze geld gaf voor een nieuwe po-stoel. 30 euro is hier een heel dik maandsalaris!
Volgende week ga ik met Lina op huisbezoek bij mensen om te zien wat ze nodig hebben.
Ik kwam er trouwens achter dat Lina als bijbaantje fotomodel is. Er hangen enorme posters van haar op de gebouwen vlakbij Durbar Squire en zelfs in Patan!
Ze schept er niet over op en even denk ik dat ik het verkeerd heb gezien.. maar ze is het echt.
Hoewel ze makkelijk een fulltime carriere had kunnen hebben als fotomodel, heeft ze ervoor gekozen om als fysiotherapeut met de kinderen te blijven werken. Ik vind het heel bewonderenswaardig. Vooral omdat je hier als fysio geen ruk verdient.
Vandaag heb ik zelf jam gemaakt! Mangojam om precies te zijn. De jam die ik hier namelijk bij mn ontbijt krijg is absoluut niet te eten. Het wordt geimporteerd vanuit India en is echt chemisch. Ik kan er met mijn hoofd niet bij, want de Nepalezen telen zelf ontzettend veel fruit en hebben ook aan suiker geen tekort. Dus ze hebben geen reden om niet zelf jam te maken!
Maarja, als ik dat zo hard van de daken kan schreeuwen, moet ik wel eerst bewijzen dat het echt zo makkelijk is.
Dus ga ik de stad in om mango's en suiker te halen... en stiekem ben ik ook op zoek naar een weckpot. Dus ik struin gezellig door de straten en het duurt niet lang voor er een Nepalees naast me komt lopen. Hij laat zich niet wegsturen dus laat ik hem meelopen en vertel waarnaar ik op zoek ben: weckpotten. Heeeeel behulpzaam stuurt hij me allerlei straten in en loopt hij met me mee. Ondertussen borrelt er een lach in me op, want de Nepalezen zijn hier nooit zonder reden zo behulpzaam. Als hij echt denkt dat hij wat van me krijgt kan hij mooi de pot op!
De weckpotten zijn onvindbaar, gelukkig is de suiker snel gevonden. Dan komt het moment dat hij vraagt of ik rijst voor hem wil kopen zodat zijn grote hongerige familie kan eten, maar ik weet wel beter. In werkelijkheid verkoopt hij de zak rijst gewoon weer terug aan de winkelier, zodat ze er allebei wat geld aan overhouden.
' Jammer joh... probeer het maar bij de volgende toerist.' Hij loopt weg. 'En zoek in vredesnaam een echte baan!' roep ik hem nog achterna.
Anderhalf uur later ben ik de trotse fabrikant van drie potten mangojam. Ik heb eigenlijk pas de helft van alle ingredienten gebruikt, maar mn potten waren op. Beetje jammer.
Het is dus echt zo gemakkelijk.... misschien is het openen van een jamfabriek hier wel een hele slimme zet!
Deze week zijn er twee huisgenoten vertrokken en heb ik er twee nieuwe voor in de plaats gekregen. Ik zit hier echt nooit alleen!
Gelukkig is een van de twee nieuwe huisgenoten een gezellige meid van 26 genaamd Danielle, waarmee ik vrij vaak in de kroeg te vinden ben.
De andere huisgenoot heeft een Bhoeddistische naam die ik vergeten ben.. Alwani denk ik. Ze is een bijzondere vrouw van 65, die het de eerste dag al klaarspeelde om zichzelf op te sluiten in de badkamer en vergeet om de wc door te trekken.
Wel is ze zo slim geweest om eten uit het vliegtuig mee hier naartoe te nemen en in te vriezen, dan hebben we als er een aardbeving is tenminste nog te eten!
Al dat komen en gaan van mensen doet me beseffen dat ik hier al ruim twee maanden ben. Nu nog maar 20 dagen voor vertrek naar Indonesie! Dat gaat snel!
Mijn moeder komt de laatse week van september naar Indonesie. Kunnen we samen nog even van de vakantie genieten! Ik heb er echt enorm veel zin in.
En hoewel ik de afgelopen paar maanden enorm heb verlangd naar thuis af en toe, moet ik er eigenlijk nog niet aan denken om daadwerkelijk terug naar huis te gaan.
Gek is dat.
Zoals Claudia de Breij dat zegt: ' Ik mis je zo graag...'
-
11 Augustus 2013 - 12:23
Michelle:
Heey lieve Marjo,
Ik vind het zooo leuk om je verhalen te lezen. Het is leuk om te lezen dat je zo lekker bezig bent met alles.
Geniet er nog lekker van.
Heb je al verder kunnen puzzelen of ontbreekt ieder spoor??
Liefs xx -
11 Augustus 2013 - 12:56
Bahini Dominique:
Hee Marjolein!
Super leuk om af en toe nog wat van je te lezen.
De tijd gaat snel in Nepal he! Binnenkort zal de nieuwe groep vrijwilligers alweer arriveren.. :O
Geniet nog even he! Voordat je het weet ben je weer terug in dit platte, koude en kleine landje.
Pheri Bataula didi! -
11 Augustus 2013 - 13:03
Marcella:
Ik heb zo verschrikkelijk de slappe lach gehad, na je stukje...tot dat laatste zinnetje, ik mis je zo graag, tranen over mijn wangen opeens. Ik ben trots op je Marjo! -
11 Augustus 2013 - 20:46
Jolanda Van Der Sar:
Wat maak jij een mooie tijd van je leven mee! En !wat is het toch leuk dat je een vak hebt geleerd waar je nu zo veel kinderen mee kan helpen. En wat gaaf dat je mams ook een deel met jou samen kan doen. Altijd fijn om iets met iemand te kunnen delen in je verhalen thuis. -
12 Augustus 2013 - 13:40
Jolanda Van Bijsterveld:
Wauw, wat maak jij gave, spannende,grappige maar ook ontroerende dingen mee.
Wat goed dat je de kinderen daar zo kunt helpen.
En zoals jij schrijft..., ik proef de mango jam bijna!
Maak er nog een mooie tijd van Marjo!
Dikke kus Jolanda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
