Afscheidsfeest

Vandaag was officieel mijn allerlaatste werkdag in Lokanthali. Ik had speciaal voor de gelegenheid mijn Kurta aangetrokken en mijn camera meegebracht. Veel foto's staan al op facebook!
Over twee weken is er een groot festival in Nepal, maar dan ben ik er natuurlijk al niet meer. Dus hebben de moeders met Leena besloten om het festival een paar weken op te schuiven. Ze hebben alle moeders van de kinderen uitgenodigd om in hun mooiste Sari, dat is een soort sexy rode jurk, alvast het festival ter ere van mijn vertrek te vieren.
Ik ben echt geroerd als ik zie hoe de moeders enorm hun best doen om er zo mooi mogelijk uit te zien.
En ik ontkom er helaas ook niet aan... Leena parkeert me in een stoel en gaat me opmaken, terwijl haar zus mijn haar doet.
Ik laat het me allemaal maar overkomen terwijl ze lachend bezig zijn en me in een mooi meisje veranderen. Althans.. dat vinden zij. Ik zie er echt belachelijk uit, maar dat geeft niet! Het is leuk!

Verder horen er speciale armbanden bij het feest.. helaas zijn het van die plastic armbanden die je niet open kunt maken of kunt verbuigen.. en ik heb van die enorme handen..
Dus word ik mee gesleept naar buiten, naar een winkel waar de armbanden worden verkocht, zodat de eigenaar van de winkel mag proberen om de armbanden over mijn handen te schuiven.
De man breekt zowat mijn hand, maar het lukt!! Ik heb ze om!!
Jeej! Hoe ik ze er weer af krijg is een andere vraag...

De moeders druppelen binnen, de radio gaat aan en de kamer wordt een dansvloer! De hele dag hebben we echt niets anders gedaan dan dansen en dansen en dansen. Tussendoor even de kinderen eten geven, op de pot zetten, nieuwe kleren aantrekken en weer dansen!
Als we moe zijn van het dansen, maken we foto's van iedereen. Ik heb echtl veel groepsfoto's van de moeders en de kinderen. Heel erg leuk! Bovendien leer ik een aantal mensen hoe een spiegelreflex camera werkt. Machtig interessant natuurlijk, wat zorgt voor nog meer fotos!

Als lunch krijgen eerst de kinderen om een uur rijstepap met pittige aardappels. De combinatie is niet om aan te zien, maar smaakt eigenlijk best prima.
Vervolgens nemen we eerst een Newari ( een ander soort cultuur in Nepal, met een andere taal en gebruiken) lekkernij, gemaakt door de moeder van Lassata. Het is een soort deegbal met daarin zoete troep. Het is best lekker, maar doorslikken is onmogelijk. Het deeg plakt aan je gehemelte en is oneetbaar.

Daarna gaan we weer dansen, al heb ik aan een zo'n deegbal echt niet genoeg voor de lunch! Ik had me geen zorgen hoeven maken, want om drie uur is er genoeg rijstepap voor een heel weeshuis. Met pittige aardappels, niet te vergeten!

Ondertussen krijg ik een aantal kadootjes. Van Himal krijg ik een (nep) gouden armband met paarse plastic versiering. Van de moeder van Nabina krijg ik een mooi stiekje voor in mijn haar, dus maak ik gelijk ook maar een paardestaart. Mijn haar ziet er toch al niet uit.
Van Lina krijg ik ook een kadootje, wat ik thuis pas mag openmaken. Het is een zelfgemaakte kaart en een armband. Echt heel lief.
Van de moeder van Lassata krijg ik bovendien ZES paar zelfgebreide sokken en een zelfgebreide geitenwollen muts. Voor heel de familie!

De tijd vliegt voorbij.. het is half vier en de buschauffeur staat eigenlijk al klaar. Dus word ik weer op een stoel geparkeerd, komen de moeders in een kring om me heen staan en plaatsen allemaal een tikka op mijn hoofd.. omdat het 8 moeders zijn, is het een heeele grote tikka! Mijn halve voorhoofd is roodgekleurd zodra ze klaar zijn.
Ik krijg een echte pashmina sjaal om mijn schouders en een bloemetje. En van de familie van Gopal heel veel brieven en tekeningen, gemaakt door zijn zus uiteraard.

En dan is het tijd om te vertrekken. Ik geef iedereen een enorme knuffel en het huilen staat me nader dan het lachen. Ik had echt niet verwacht dat ze zoveel moeite zouden doen voor mijn afscheid.. echt niet.
Rosika geeft me nog een kneep, ik til Nabina naar de bus en geef Himal nog een smakkerd op zijn wang.. dan is het voorbij en loop ik weg.

Op naar het volgende avontuur!!

Het is trouwens wel heel grappig hoeveel mensen er onderweg hebben gereageerd op de tikka. Veel mensen kijken je aan alsof je getikt bent ( jaaa flauw grapje.. tikka.. getikt..), maar halverwege zegt er een man spontaan dankjewel tegen me.
Een man van de riksja wijst naar mijn voorhoofd en vraagt wat ik gedaan heb. ' Heel hard mijn hoofd gestoten!' Zeg ik tegen hem en loop lachend verder.
De lilliputter man van wie ik altijd eieren koop geeft me er een complimentje over en ik ga nog even met de taxichauffeurs op de foto.

In drie maanden tijd leer je veel mensen kennen! Soms is ergens weggaan dan de beste manier om alles heel erg te waarderen.

En daarmee komt de reis in Nepal dan eigenlijk tot zijn eind!
Nog maar een paar dagen te gaan, ik weet niet of ik er nog een blog over schrijf.

In ieder geval wil ik jullie heel erg bedanken voor het trouw lezen van mijn blog. Het is echt leuk om te zien dat soms meer dan honderd vrienden elke keer weer mijn verhalen willen lezen. Dat geeft me nog steeds een waanzinnig goed gevoel!

Pheri Betaula!!