Manado
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
18 September 2013 | Indonesië, Sulawesi Island
Maandag was mijn laatste dag op het schitterende eilandje in de togeans. Ik heb nog een laatste keer gedoken en ben daarna op weg gegaan naar de veerboot die er ruim 10/ uur over heeft gedaan om me naar Gorontalo te brengen. Reizen kost veel tijd.. Om vier uur sochtends eet ik noedels bij een paar Indonesiërs, waar ze zo vroeg al aan het bier zitten. Ik weiger het beleefd. Dan stap ik in de auto die er 15 uur over doet om me naar een hotel in Manado te brengen. Dat duurde zo lang omdat we onderweg twee keer pech hebben: er vliegt een remblok vanaf en eenmaal in Manado valt de motor uit. Op dat punt was ik er zo klaar mee dat ik mn spullen heb gepakt en op eigen houtje in een bus naar het hotel ben gegaan. En eenmaal in het hotel hebben ze nog twee kamers vrij: een goedkope kamer zonder warm water.. Of de duurste kamer met warm water en twee tweepersoonsbedden! Ik weet nog steeds niet wat ik met een extra bed moet, maar ik neem het ervan en sta tien min later onder de eerste WARME douche in Indonesië.
Schoon en wel voel ik mijn maag rammelen. Op de weg hier naartoe heb ik gezien dat Manado een echte westerse stad is met grote winkelcentra en zelfs MC Donald ontbreekt niet. Dus besluit ik een bus te pakken die me er hopelijk naartoe brengt..
En dan heb ik het weer voor elkaar gekregen.. Hopeloos de verkeerde kant op en ik krijg het zelfs voor elkaar om naast een echte lesbienne in de bus te gaan zitten. Ze spreekt geen Engels en ligt continue dubbel van het lachen omdat er een blanke meid naast haar zit. Ze slaat een arm om me heen, wijst naar mij, dan naar zichzelf en gebaart dat ik bij haar wel wat te eten kan krijgen omdat ze toch vlakbij woont.
En ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.. Dus ga ik mee. Ik ontmoet de hele familie en moet met iedereen op de foto. Ze zetten een bord eten voor me neer, overspoelen me met honderd vragen en vervolgens moet ik weer met iedereen op de foto.
Ze heeft een broertje met syndroom van down en het jochie komt spontaan naast me staan omdat hij ook op de foto wil. Daarna heb ik opeens een baby in mijn armen waarmee ik op de foto moet.
Verder kijkt de hele familie me met grote ogen aan, want hun dochter/zus heeft een westerse meid mee naar huis gebracht! Of ik van plan ben om met haar naar bed te gaan? Ik krijg het schaamrood op mijn kaken. Nee dat was ik zeker NIET van plan, maar even serieus.. Praten ze hier daar zo makkelijk over?
Blijkbaar wel. Ze heeft een paar schitterende zussen ook nog, die me vertellen dat hun zus eigenlijk hun broer is.
Ik vind het prachtig hoe makkelijk ze lijken te accepteren dat hun zus anders is. Ook de jongen met down is helemaal deel van het gezin. Ze zijn bovendien islamitisch, een combinatie die ik, met al mijn vooroordelen, helemaal niet aan had zien komen.
Tijd om naar het hotel te gaan. Vier leden van de familie gaan als escorte mee in de taxi.
Later lig ik het avontuur nog eens te herbeleven.. Ik maak toch een hoop gekke dingen mee hier!
Vandaag ben ik op zoek gegaan naar de winkelcentra en heb een beetje gewinkeld. Ik heb de film Riddick in de BIOS gezien(geen aanrader) en heb seafood gegeten in een restaurantje. Voor 7 euro kreeg ik genoeg eten voor drie mensen! Heerlijk.
En nu ga ik denk boven even een tukkie doen. Nog maar twee dagen mam! Dan kom ik je ophalen!
Schoon en wel voel ik mijn maag rammelen. Op de weg hier naartoe heb ik gezien dat Manado een echte westerse stad is met grote winkelcentra en zelfs MC Donald ontbreekt niet. Dus besluit ik een bus te pakken die me er hopelijk naartoe brengt..
En dan heb ik het weer voor elkaar gekregen.. Hopeloos de verkeerde kant op en ik krijg het zelfs voor elkaar om naast een echte lesbienne in de bus te gaan zitten. Ze spreekt geen Engels en ligt continue dubbel van het lachen omdat er een blanke meid naast haar zit. Ze slaat een arm om me heen, wijst naar mij, dan naar zichzelf en gebaart dat ik bij haar wel wat te eten kan krijgen omdat ze toch vlakbij woont.
En ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.. Dus ga ik mee. Ik ontmoet de hele familie en moet met iedereen op de foto. Ze zetten een bord eten voor me neer, overspoelen me met honderd vragen en vervolgens moet ik weer met iedereen op de foto.
Ze heeft een broertje met syndroom van down en het jochie komt spontaan naast me staan omdat hij ook op de foto wil. Daarna heb ik opeens een baby in mijn armen waarmee ik op de foto moet.
Verder kijkt de hele familie me met grote ogen aan, want hun dochter/zus heeft een westerse meid mee naar huis gebracht! Of ik van plan ben om met haar naar bed te gaan? Ik krijg het schaamrood op mijn kaken. Nee dat was ik zeker NIET van plan, maar even serieus.. Praten ze hier daar zo makkelijk over?
Blijkbaar wel. Ze heeft een paar schitterende zussen ook nog, die me vertellen dat hun zus eigenlijk hun broer is.
Ik vind het prachtig hoe makkelijk ze lijken te accepteren dat hun zus anders is. Ook de jongen met down is helemaal deel van het gezin. Ze zijn bovendien islamitisch, een combinatie die ik, met al mijn vooroordelen, helemaal niet aan had zien komen.
Tijd om naar het hotel te gaan. Vier leden van de familie gaan als escorte mee in de taxi.
Later lig ik het avontuur nog eens te herbeleven.. Ik maak toch een hoop gekke dingen mee hier!
Vandaag ben ik op zoek gegaan naar de winkelcentra en heb een beetje gewinkeld. Ik heb de film Riddick in de BIOS gezien(geen aanrader) en heb seafood gegeten in een restaurantje. Voor 7 euro kreeg ik genoeg eten voor drie mensen! Heerlijk.
En nu ga ik denk boven even een tukkie doen. Nog maar twee dagen mam! Dan kom ik je ophalen!
-
18 September 2013 - 16:03
Marcella:
Hoi lieve meid, fijn dat je veilig en wel bent aangekomen. Jij bent wel een avonturier hoor! Ik ben mijn backpack aan het inpakken, daar kan werkelijk drie keer geen drol in! Dus ik moet kiezen; Neem ik mijn wandelschoenen mee of mijn toilettas? Geeft niks, ik heb alles gehalveerd en nu past het. Jammer dat ik op mijn rug lig als ik hem omhang!dit maakt wel dat ik je verschrikkelijk bewonder, dat gesjouw met tassen, alles moet steeds mee, je lijkt wel een nomade -
19 September 2013 - 03:51
Marjolein Prins:
Wandelschoenen aan en toilettas mee! Hahah gelukkig zijn het maar twee weken he mam! Ik heb er wel enorm veel zin in. De planning is nu dat we maandag vertrekken naar pulau bunaken. Dat is maar een uurtje reizen met de boot. Dus we blijven een dagje in manado, kun je bijkomen van het vliegen. Je gaat hier echt nog wat meemaken, ik ben zo benieuwd hoe je het gaat vinden! -
19 September 2013 - 10:04
Marcella:
Hoi Beppie, ik sta nu op Schiphol. Ik kom om 13.05 aan morgen,. Tot morgen! vlucht sq5274 -
23 September 2013 - 13:26
Ome Krien:
Hallo dames,
Vader Jan was zo vriendelijk om mij de zwemdata voor de komende maanden te geven. Hij gaf ook op waar ik het reisverslag van Marjolein kon vinden. Mijn jongste zusje weet geen weg in computerland. Veel verder dan: het gaat goed met Marjolein kwam ze niet. Alleen de afgelopen dagen heb ik kunnen lezen wat Marjolein zoal meemaakt. Wat een ondernemende avonturierster ben jij Marjolein. Je hebt nu ervaringen, die je de rest van je leven niet meer zal vergeten. Goede reis jullie samen.
Het was afgelopen zaterdag aardig warm water in het zwembad. Edwin viel spontaan in slaap. Geeft niet, want toen kwam vrouw Bijl en blijf je vanzelf wakker.
Hartelijke groeten,
Tante Nel & Ome Krien -
25 September 2013 - 22:51
Hester:
Hey Marjolein,
T klinkt erg gaaf allemaal, je maakt echt veel mee!
Geniet er nog lekker van! Zeker nu samen met je moeder.
Groetjes Hester -
28 September 2013 - 11:54
Olga Van Bijsterveld:
Hoi Marjolein
Ik heb ontzettend genoten van jou verhaal.wat een onderneming
Wens jou en je moeder nog geweldige dagen
Groeten van Coen en Olga
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
