Het gras is altijd in Nederland groener

Met mijn ogen dicht adem ik de frisse nachtlucht in. Ik luister naar de geluiden van het bos om me heen en in stilte geniet ik enorm. Wat een verschil met de drukke Indonesische stad Manado en een verschil met Kathmandu! De steden stinken naar verbrand afval, uitlaatgassen, wierook en kippenstront.
Nu heb ik weer frisse lucht en mijn longen juichen!
Plotseling wordt de rust van het bos verstoord door de geluiden van een auto. We lopen op een zijweggetje behoorlijk uit het zicht en we zien de koplampen van verre aankomen.
' Auto!' Fluisteren we naar elkaar en we duiken het bos in. Waar we precies in duiken weten we niet. Het is donker, maar als we een zaklamp gebruiken kan de auto ons zien! Muisstil wachten we tot de auto heel langzaam voorbij gereden is waarna onszelf met een hoop gekreun bevrijden van de doornstruiken waar we in zijn geland.
Lachend lopen we verder, op zoek naar een post. Dit is het spel hunted. En je zal het weten, ook de volgende dag. Wat een spierpijn! Vier maanden niet serieus sporten en dan ineens twaalf uur door de bossen struinen is echt killing.
Maar wat ben ik aan het genieten. Van frisse lucht, van water drinken uit de kraan, van reizen met de trein en van de warme douche naderhand. Kleine dingen in Nederland die je als normaal beschouwd zijn helemaal niet zo normaal in het buitenland.
En dat maakt het zowel leuk om weg te gaan als om thuis te komen. In mijn eerste blog schreef ik dat ik direct verliefd werd op de stad Kathmandu, vanwege de kneuterige, felgekleurde huizen, de rommel van markten overal op straat en het heerlijke getoeter overal. Waar je hier een boete krijgt voor toeteren, is het daar een levenswijze.
Na drie maanden zie je dat niet meer. Na drie maanden zie je weer hoe heerlijk rustig het hier in Nederland is, hoe schoon het is op straat en hoe fantastisch mooi de wegen zijn. Hoewel het handig is dat er in Kathmandu iedere minuut wel een busje met loshangende bedrading en wankele stoelen in iedere richting vertrekt, waardeer ik hier heel erg de schoonheid en snelheid van de trein. En vraag me niets over het eten. Hoewel iedere dag rijst en vis erg goed is voor de lijn, heb ik nog nergens zo erg van genoten als van mijn eerste hap andijvie en mijn boterham met kaas.

Voor mij is reizen genieten van verandering, of dat nu verandering is ten goede of ten slechte. Ik vraag me af hoe lang het duurt voor ik onze luxe weer gewend ben. Op dit moment in ieder geval nog niet!

Nu ik weer thuis ben is het tijd om te stoppen met het schrijven van reisverslagen. Dus dit is de laatste! De afsluiter! De finale! THE END!
Ik wil jullie wel graag heel erg bedanken voor het lezen. Ik kan zien hoeveel mensen gemiddeld mijn blogs bekijken en het is een enorme kick geweest in de afgelopen maanden om te zien dat er soms wel 140 mensen geïnteresseerd zijn in mijn avonturen.
Met die wetenschap heb ik me een stuk minder alleen gevoeld in tijden dat ik toch wel op mezelf aangewezen was.
Bedankt! En tot ziens hier in Nederland!

Marjolein