bounty paradise
Door: Marcella
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
24 September 2013 | Indonesië, Sulawesi Island
We hebben elkaar gevonden! Na een reis van ongeveer 24 uur kwam ik aan op het vliegveld van Manado. Eerst een visum regelen. Ik ben wel wat gespannen, zou ze er wel staan? Als ik naar buiten loop vallen we elkaar joelend en juichend in de armen. Dit tot grote hilariteit van de omstanders. Marjo is voortvarend bezig geweest, hotel is al geregeld en de taxi staat klaar. Ik kijk mijn ogen uit! Wat een verkeer, iedereen toetert naar elkaar. Kinderen die naar auto's rennen met koopwaar, meest sigaretten en water. Het is bloedverziekend heet, er hangt een lucht van uitlaatgassen, rook, etensluchtjes..niet echt fris. We hebben mijn spullen in het hotel gedumpt, en hebben een taxibusje genomen. Aparte ervaring; je steekt je hand in de lucht, dat busje remt, je vliegt snel naar binnen, en ziet vervolgens dat alle bedrading los bij het gaspedaal heen en weer slingert. Tijd om hierover na te denken heb je niet, want de strijd barst los. In het drukke verkeer, met zijn hand constant op de claxon, zigzagt de 'chauffeur' door het verkeer. Wegen zijn slecht, wat een armoe zeg! Opvallend is dat de mensen erg vrolijk en relaxed zijn. We gaan naar een groot winkelcentrum. Marjolein wordt overal aangestaard en bekeken. Krullenbollen zie je hier helemaal niet, laat staan zo'n rode bos! Pas op de terugweg, als Marjo me al vijf keer aan mijn arm getrokken heeft voor een naderende auto, vraagt ze of ik dan nog steeds helemaal niet in de gaten heb dat het verkeer hier links rijdt? Blond!!
De andere dag heeft Marjo een houten 'speedboot' gehuurd om ons naar Pulau Bunaken te brengen. We zitten met een welgestelde familie aan boord. Ze zitten maar naar ons te lachen en te wijzen, ik vind het wel komisch. Ze willen vervolgens allemaal met ons op de foto.
Na drie kwartier legt de boot aan. Met zware rugzakken stappen we in het kristalheldere warme water. Zeesterren! Gaaf! Knalrood met choco pastilles op de bovenkant. Ongelofelijk, wat is het hier mooi. We krijgen een hutje op wankele betonnen paaltjes met een bed met klamboe en ventilator. Uitzicht op bananen en kokosnoot bomen. Rechts hoor je de zee, op nog geen tien meter afstand. We gooien de rugzakken naar binnen, eerst lunchen en dan met een bootje het water op. We gaan snorkelen met een groepje. We varen een stuk de zee op, en dan gaat mijn allereerste snorkel avontuur beginnen. Ik zet de bril op mijn hoofd, mondstuk in en probeer te ademen. Dit gaat best redelijk. Ik steek mijn hoofd onder water en kom meteen weer boven, hoestend, proestend en helemaal van de leg. Je kunt je niet voorstellen, die eerste keer, levens schokkende ervaring, ik weet niet hoe het anders te verwoorden. Een hele heldere wereld, met allerlei soorten koraal, in prachtige vormen en kleuren, oneindig lang veld, met daartussen zwemmend duizenden vissen in alle kleuren, groot en heel klein. Schildpadden en sponzen. Het is heel gek, maar als het koraal 'stopt' is het net of je van een flatgebouw springt, zo de diepte in. Nu, na drie dagen snorkelen, begint het een beetje te wennen. Maar het mooist blijft toch je hoofd in het water steken, en een heel geruisloze, prachtige waterwereld in te gaan en te kijken en genieten.
We gaan zo eten, althans, ik. Marjo is niet helemaal fris en fruitig. Superbalen. Hopelijk gaat het morgen beter. Ze heeft de hele dag in bed gelegen. Ik krijg steeds meer bewondering voor haar. De meeste backpackers reizen samen. Zij heeft denk ik best eenzame momenten gehad. Het lijkt mij heerlijk om met iemand te kunnen overleggen. Alles in zo'n land zelf regelen..je wordt afgezet waar je bijstaat als je niet uitkijkt. Ik vind dat ze heel rustig geworden is, fijn om te zien!
De andere dag heeft Marjo een houten 'speedboot' gehuurd om ons naar Pulau Bunaken te brengen. We zitten met een welgestelde familie aan boord. Ze zitten maar naar ons te lachen en te wijzen, ik vind het wel komisch. Ze willen vervolgens allemaal met ons op de foto.
Na drie kwartier legt de boot aan. Met zware rugzakken stappen we in het kristalheldere warme water. Zeesterren! Gaaf! Knalrood met choco pastilles op de bovenkant. Ongelofelijk, wat is het hier mooi. We krijgen een hutje op wankele betonnen paaltjes met een bed met klamboe en ventilator. Uitzicht op bananen en kokosnoot bomen. Rechts hoor je de zee, op nog geen tien meter afstand. We gooien de rugzakken naar binnen, eerst lunchen en dan met een bootje het water op. We gaan snorkelen met een groepje. We varen een stuk de zee op, en dan gaat mijn allereerste snorkel avontuur beginnen. Ik zet de bril op mijn hoofd, mondstuk in en probeer te ademen. Dit gaat best redelijk. Ik steek mijn hoofd onder water en kom meteen weer boven, hoestend, proestend en helemaal van de leg. Je kunt je niet voorstellen, die eerste keer, levens schokkende ervaring, ik weet niet hoe het anders te verwoorden. Een hele heldere wereld, met allerlei soorten koraal, in prachtige vormen en kleuren, oneindig lang veld, met daartussen zwemmend duizenden vissen in alle kleuren, groot en heel klein. Schildpadden en sponzen. Het is heel gek, maar als het koraal 'stopt' is het net of je van een flatgebouw springt, zo de diepte in. Nu, na drie dagen snorkelen, begint het een beetje te wennen. Maar het mooist blijft toch je hoofd in het water steken, en een heel geruisloze, prachtige waterwereld in te gaan en te kijken en genieten.
We gaan zo eten, althans, ik. Marjo is niet helemaal fris en fruitig. Superbalen. Hopelijk gaat het morgen beter. Ze heeft de hele dag in bed gelegen. Ik krijg steeds meer bewondering voor haar. De meeste backpackers reizen samen. Zij heeft denk ik best eenzame momenten gehad. Het lijkt mij heerlijk om met iemand te kunnen overleggen. Alles in zo'n land zelf regelen..je wordt afgezet waar je bijstaat als je niet uitkijkt. Ik vind dat ze heel rustig geworden is, fijn om te zien!
-
24 September 2013 - 19:13
Kelly Van Tol:
Hoi marcella en marjolein, wat een fijne column weer om te lezen. Nu snap ik ook van wie Marjolein het schrijftalent heeft ;-). Veel plezier nog saampjes in paradijs. Hoop dat je snel weer helemaal opknapt marjo! Yuri en ik zitten in de wijnstreek van californie, een heel ander soort paradijs. -
24 September 2013 - 21:50
Marjan Riedijk-Bosschaart:
Hallo dames,
Ik sprak vanavond ome Krien, en hij vertelde van jullie reis, en weet natuurlijk door mijn buitenland avonturen hoe gaaf ik dit vind en na het lezen van jouw blog Marjolein, barst ik van de jaloerzie , wat enorm te gek zeg...... !!! Ik hoor je denken ken ik jou?? Nee iid we hebben helaas elkaar nog nooit gezien maar ben zeker wel heel erg geïnteresseerd in wat m'n familie bezig houd en vond het heel leuk dat ome Krien mij het blog adres door mailde......
Nou Marjolein en marcella geniet met volle teugen van deze unieke reis, ik vond het ook altijd fantastisch als mijn ouders naar mij kwamen waar ik ook was, en maak mooie herinneringen wij hebben het er nog regelmatig over hoe geweldig het was!!! Ik had het nooit willen missen en heb er zo veel van geleerd waar ik nu nog veel aan heb. Geniet....dikke knuffel van jullie stik jaloerse nicht Marjan
-
25 September 2013 - 00:00
Jan:
Nou zeg! Het is je gelukt een blog van een onbewoond eiland zonder stroom...... Een hut op palen en alleen rijst!
Probeer eens wat foto's te sturen? -
25 September 2013 - 01:19
Marjolein Prins:
Hej Kel! Ik vind het zo leuk om elke keer een reactie te zien bij de reisverslagen! Zelfs als je zelf lekker op vakantie bent lees je nog de verhalen van een ander! Maken jullie ook verslagen of moeten we echt heel veel bijkletsen als we terug zijn?
Marjan, volgens mijn moeder hebben we elkaar ooit eens ontmoet op een kampeervakantie toen ik nog klein was.. Helaas kan ik me er weinig van herinneren! Lief dat je betrokken bent bij een verre nicht!
Mam gaat je een paar foto's sturen pap! Maar de foto's van mn toestel kan ik er pas opzetten als ik thuis ben! -
25 September 2013 - 11:53
Gerda Van Keulen:
Hahaha Marcella en Marjolijn!
Ben ik aan het googlen..... wat gebeurt er????Kom ik gewoon... op jouw site van "waar ben ik?"
Geweldig wat jullie beleven! Dat is nu dus voor 2 stuiteren van geluk en verbazing!!!
Inderdaad. je blijft je verwonderen over dingen die in andere landen de gewoonste zaak zijn, ook de armoede.....dan pas besef je wat een geluk wij hebben om in een land als Nederland te wonen!
En...dan ook nog ontevreden zijn...zij leven met de dag en maken zich geen zorgen voor de volgende.
Geniet lekker van elkaar en van de prachtige dingen die jullie ongetwijfeld gaan meemaken!
En kijk je ogen uit naar de mensen daar, hoe die leven en blij zijn met de kleine dingen....ja en ...westerse, blonde mensen wat geld aftroggelen hoort daar bij!
liefs Gerda
p.s. BETERSCHAP!
-
25 September 2013 - 22:19
Mary Van Der Maarel:
Hoi Marjolein en Marcella,
Geweldig meiden dat jullie elkaar gevonden hebben . Nu is het genieten van elkaar en de schitterde omgeving
Verbazen over hoe het zo ver van je bed eraan toe gaat, alle nieuwe indrukken en geuren kunnen jullie nu fijn saampies bekletsen. Dus maar 1 raad alleen maar genieten nu , dikke knuf uit Honselersdijk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
